Barstensvol ongestructureerd en niet in te kaderen talent: Tuur, de man die zijn reis verkoos boven de bestemming. 

In het jaar 1975 begon zijn zoektocht. De zoektocht van Tuur. Hij werd geboren in Bilthoven als Arthur van Hemert, maar die naam bleek te elitair. Tuur bleef over. Volgens zijn moeder is Oma ermee begonnen, dat zal dan ook wel waar zijn. 

Nog te klein om met zijn hoofd boven de toetsen uit te komen, trok hij zichzelf op aan de vleugel in zijn geboortehuis. De jonge Tuur bleek over talent te beschikken. Na de vierde lente begon hij met pianolessen. Klassiek en traditioneel. Al gauw bleek Tuur niet zo klassiek, niet zo traditioneel en vooral af te wijken van hoe het ‘hoort’. Vele pianoleraren spreken van een jammerlijk mislukte poging hem in het gareel te krijgen. Tuur was, wellicht ongegrond, al jong vastberaden en eigenzinnig. 

Op zesjarige leeftijd schreef hij zijn eigen instrumentale liedjes, maar zijn talent bleek moeilijk te sturen. Ergens zouden nog opnames rondslingeren. Bandrecorderopnames gemaakt door zijn vader, kwijtgeraakt met de jaren. Op school bleek Tuur ook te eigenzinnig om te sturen. Liever was hij muzikaal bezig, terwijl huiswerk zich tot ellende van zijn ouders opstapelde. 

Tuur was twaalf jaar, toen hij op de lagere school speelde in zijn eerste bandje, waarna er vele volgden. Een jaar of twee á drie later besloot hij ook teksten te gaan schrijven. Kritiek mag je niet leveren, als je het niet zelf ook probeert, aldus Tuur. Hij heeft altijd in het Nederlands geschreven. Het leek hem logisch. Wie droomt en denkt in het Nederlands, schrijft daarin ook het best. 

Uiteindelijk vond Tuur zijn échte plezier in ‘knippen en plakken’. Het begon allemaal met het aan elkaar hangen van cassettedecks, waarna hij heil vond in zijn viersporenrecorder: de Tascam Porta 07. Met het zelf in elkaar kunnen zetten van muziek, ging er een wereld voor hem open. 

Tussendoor probeerde deze non-conformist pur sang een studentenleven uit. Maar na een aantal pogingen, bleek hij ook daar niet bij te willen horen. Tuur wilde worden wie hij is, niet de ik die van hem verwacht werd. 

Inmiddels is zijn Tascam vervangen door een eigen studio. Zijn viersporenrecorder maakte plaats voor computers en software in zijn tuinhuis in Den Dolder. Hier nam hij zijn derde album volledig op. Zijn huis aan de bosrand gaf hem ruimte om na te denken over wat hij uit het leven wil halen. Tuur is ogenschijnlijk opgewekt en opgelucht. Hij lijkt de boel te overschreeuwen, waardoor hij zeker en duidelijk lijkt, maar dat is hij wellicht wat minder. 

Angst, paniekaanvallen en depressie brachten hem bij de accenten van de goede dingen, die hij kortgeleden nog niet zag. De vier muren van zijn huis waren voor Tuur een tijd lang het enige perspectief. Inmiddels weet hij een stuk beter wat hij niet wil. Hij is nog niet waar hij wil zijn, maar zegt een stuk verder te zijn dan ooit. Eindelijk!